Arme Dennis! Door de Corona uitbraak was het alle hens aan dek geweest in zijn organisatie. Om besmettingen te voorkomen moesten cliënten bijvoorbeeld van elkaar gescheiden worden. Dat betekende een extra locatie huren, maar ook dubbel zoveel personeel! Het was goed gebruik dat iedereen dan bijsprong. Zeker Dennis. Hij werkt er al jaren en heeft een zorgachtergrond. Hoewel hij zich de laatste jaren als een vis in het water voelt als recruiter.
Hij is persoonlijk betrokken, omdat mensen uit zijn familie de zorg van zijn organisatie ook nodig hebben. Hij kent de impact die veranderingen hebben op het leven van cliënten. En deze Corona crisis is mega. Dennis blogt regelmatig op de werkenbijsite van zijn instelling. Over hoe dankbaar het werk in de zorg is en hoe hij het naar zijn zin heeft bij zijn werkgever. Soms ook met een foto van zijn neefje erbij, die dagbesteding krijgt op een van de locaties. Dennis legt er een eer in om de juiste kandidaten aan te nemen. Gemotiveerde mensen die langere tijd blijven.
Maar de afgelopen weken dus niet. Voor even terug naar de frontlinie van de zorg. Het was goed geweest. Weer even die adrenaline voelen, snel handelen, de spannende momenten en uiteindelijk praktische oplossingen bedenken.
Stiekem had hij er van genoten, maar vandaag was hij weer terug op zijn werkplek. Dat wil zeggen, hij was gewoon thuis en werd via Zoom bijgepraat over het reilen en zeilen van zijn afdeling. Danny, de nieuwe interim-manager had hij slechts even gezien voor hij teruggeroepen was naar het front.
Er was wat veranderd. Dat voelde hij meteen. Voor staffuncties die normaal moeilijk te vervullen waren, bleken nu genoeg kandidaten. Op papier dan, want Dennis had zo zijn bedenkingen tegen ZZP’ers die ineens de bescherming zochten van een dienstverband.
De tijdelijke manager zag dat anders. Investeren in het employer brand was nu even wat minder aan de orde. Het past ook niet zo in de doelstellingen van de nieuwe leider, proefde Dennis. Het is immers lastig meetbaar.
In zijn afwezigheid waren er wat zaken geautomatiseerd. Zo was er minder tijd voor het afwijzen van kandidaten. Sterker nog daar werd helemaal geen moeite meer ingestoken. Dat deed de robot nu. Dennis schakelde in Zoom van de spreker naar alle deelnemers. Ze leken hem schaapachtig aan te kijken. ‘We blijven natuurlijk wel een mensenbedrijf’, sprak de interimmer. En daarom… beste Dennis hebben we de chatbot naar jou vernoemd. Was je toch een beetje bij ons…’
Lees verder: Hoe een vileine opmerking de introductie van Danny’s wervingscampagne in een Passion Killer veranderde